Μαρ
Για ποιο λόγο προσπαθείς να τραβήξεις το ενδιαφέρον των γύρω σου και με ποιον τρόπο παλεύεις να το κάνεις πράξη; Μήπως ζητάς προσωπική αναγνώριση, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να αποκτήσεις εκ νέου προσωπική ταυτότητα, την οποία κάποτε έκρυψες και από τότε δεν μπορείς να την ξαναβρείς; Μήπως πάλι με αυτόν τον τρόπο καταφέρνεις να ανακαλύπτεις λόγους να συνεχίσεις να υπάρχεις σε μία περίοδο που η μετριότητα πολλαπλασιάζεται και βουλιάζει σε ένα βάλτο που εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο;
Ναι, είναι γνωστό πως αν θελήσεις, μπορείς να τραβήξεις το βλέμμα προς την πλευρά σου. Ναι, μπορείς μάλιστα να δεχτείς και προτάσεις που σε κολακεύουν, που σε κάνουν να φουσκώνεις σαν το παγώνι, που σε ωθούν να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι σου αφού η ζωή σου αποκτά ένα κάποιο νόημα. Για πόσο χρόνο όμως θέλεις να παραμένεις στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, χωρίς να υπάρχει κάτι παρακάτω; Πόσο διάστημα μπορείς να σταθείς στο κέντρο της σκηνής και να απολαμβάνεις το βλέμμα του θαυμασμού ή το χειροκρότημα της ικανοποίησης από ένα κοινό που άγεται και φέρεται από ανθρώπους που γνωρίζουν πως να διεγείρουν τις ναρκωμένες του αισθήσεις με εύκολο και αβίαστο τρόπο; Πόσο ικανοποιείσαι γνωρίζοντας πως το κοινό σου είναι ξεπερασμένο ή τουλάχιστον αδιάφορο για τη σημερινή μας εποχή;
Με λίγα λόγια, το Σάββατο 25 Μαρτίου, μπορείς και πάλι να κάνεις μία παρέλαση που έχει συνηθίσει να εκτελείς και να ζήσεις την ίδια σκηνή της ταινίας με τους ίδιους ή διαφορετικούς θεατές. Το θέμα όμως είναι μήπως με αυτό τον τρόπο βλέπεις πάντα την ίδια σκηνή μίας ταινίας, αφού τρέμεις στην ιδέα της εξέλιξης της πλοκής, την επόμενης σκηνής. Μήπως όμως είναι ώρα να αφεθείς στην εξέλιξη της ταινίας, επιτρέποντας στον εαυτό σου να ξαφνιαστεί, να τρομάξει, να ενθουσιαστεί και τελικά να λυτρωθεί επειδή μπορεί να νιώθει; Μήπως σημασία έχει πλέον να αρχίσεις να νιώθεις και όχι να περιμένεις να νιώσεις; Γιατί τελικά έχει σημασία να καταλάβεις πως αναμένοντας να νιώσεις αυτό που έχεις κατά νου, χάνεις την ευκαιρία να νιώσεις την κάθε μικρή στιγμή μέχρι τη σκηνή που έχει πλάσει το μυαλό σου πως θα πρέπει να βιώσεις. Και τελικά, ζεις αναζητώντας το νόημα της ζωής σου που δεν έρχεται ποτέ.
3 σχόλια